ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΥ
ΤΟΥ "ΒΛΑΣΙΟΥ" ΚΑΙ ΤΗΣ "ΦΙΛΟΘΕΗΣ"
«ΧΟΡΕΥΤΡΑ ΜΕΡΑ»
ΣΚΕΨΕΙΣ
Το χαμόγελο δεν είναι ισάξιο του γέλιου.
Διαβόλου κάλτσα φόραγα να ζεσταθώ
κι' αλανιάρας κότας αυγά έτρωγα
για να χορτάσω.
Το στήθος που βύζαξε το γιο μου
δεν μπορώ να το χαϊδέψω.
Μα το κορμί που έχει αυτό το στήθος
το λατρεύω.
Είπες πως είμαι
γέννημα θρέμμα των θεών.
Γλύκα της ηδονής.
Πως οι μαστοί μου είναι
πιο γλυκοί κι' από το μέλι.
Συ που αγάπησες το κορμί μου
και το λάτρεψες σαν έργο τέχνης,
συ που μίσχους, στήμονες,
πέταλα κρίνων, ροδοπέταλα έστρωνες
για να' χω χαρούμενη καρδιά
τώρα που λημεριάζεις?
Την ανθρωπιά τη βλέπω σαν έργο τέχνης
κι' όχι σαν χρηματιστήριο.
Υπάρχεις μέσα στα χρώματα
και ψάχνω να σε βρω μες το σκοτάδι.
Τα καλύτερα μου χρόνια
τα ξόδεψα για να φτιαχτεί
ο δρόμος
για την ευτυχία
μα αργότερα πέρασαν ελπίστριες
και ισοπέδωσαν τα όνειρα μας.
Ο κόσμος θα τελειώσει
ή με φωτιά
ή με πάγο
ή μ' ένα Μπαμ.
Είσαι κάτοχος μιας πλευράς της αλήθειας.
Η μοναδική μεγάλη αξία
είναι ο χρόνος που ζούμε.
Το χάδι οργώνει το κορμί
για να ανθίσει η ζωή.
Αλίμονο σ' αυτούς
που θα βάλουν μέταλλο στο καμίνι
να καλουπώσουν ξανά τα όνειρα μας!
Ναυπηγώ τις κολότυχες ελπίδες μου
για το ταξίδι
στο σκοτεινό ορίζοντα της ζωής
ώστε στο τέρμα εύηχα να ακουστεί
το λάλημα του πετεινού.
Φθαρμένα νιάτα,
σκουριασμένες επιθυμίες
που κι' αυτές σπάνε
στα βράχια του χρόνου.
Ποτάμι μ' απόνερα η ζωή μου
μα η ψυχή μου καθάρια.
Τώρα
γδυτός από οράματα
ντρέπομαι.
---
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
Πέντ' έξι αλήτες περπατούσαν,
μέσα στη νύχτα αναζητούσαν
κάποια γωνιά να βρουν,
από το κρύο να προφυλαχτούν.
Με τα σώματα τους κουρασμένα,
απ' τη βροχή ρούχα μουσκεμένα,
εκκλησία άνοιξαν να μπούνε
οι δόλιοι για ν' αναπαυτούνε.
Τα ρούχα τα βρεγμένα βγάζουν,
κάτι ράσα που βρήκαν βάζουν.
"Ο φτωχός είναι αδερφός σου
ρίξε κι' εσύ τον οβολό σου".
Τα κέρματα δίνουν στο μπακάλη
ντύνοντας της πείνας τους το χάλι
και πέσαν στο Χριστό γονατιστοί,
ήτανε όλοι Χριστιανοί πιστοί.
Τα μαρτύρια τους Του λένε,
ξεχείλισε ο πόνος τους και κλαίνε
μες του Μορφέα την αγκάλη
μακριά απ' της ζωής το χάλι.
Λες και πάνω εκεί στον ύπνο
σαν να στρωθήκανε σε δείπνο,
τα πρόσωπα τους τα χλωμά
πήραν το χρώμα του ψωμά.
Μην ένιωθαν χορτάτοι
σε σπίτι με κρεβάτι
και σεντόνια καθαρά
κι' ήρθε στο πρόσωπο χαρά.
Τ' όνειρο δεν κράτησε πολύ,
ο αστυνόμος τους θωρεί,
βγαίνει και άρχισε να τρέχει,
στην κρύα νύχτα ακόμα βρέχει.
Στο τμήμα λαχανιασμένος μπήκε,
τα μαντάτα λέει σ' όσους βρήκε,
το βήμ' ανοίγουν να προφτάσουν,
φοβόντουσαν οι αλήτες μην το σκάσουν.
Τους περνούν τις αλυσίδες
κι' αυτοί λεν στο Χριστό "Τους είδες?"
μ' απάντηση δεν πήρανε καμιά,
τους πήγαν στην αστυνομία.
Κλοπή κι' ασέβεια στα θεια
στηρίζουν την κατηγορία.
Οκτάμηνο δικάζ' η κοινωνία
κι' εγώ φωνάζω τι ειρωνεία..!
--
Άνεμος και παράνομος.
Του χάιδεψε τα μαλλιά,
στέγνωσε το ιδρωμένο του πρόσωπο,
του έριξε φύλλα από τα δέντρα
στο διάβα του, σφύριξε δυνατά
κι' έφυγε σαν όμοιος του.
--
ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ
(Γραμμένο το βράδυ της 17 Νοέμβρη του 1973)
Η άνοιξη της λευτεριάς
θα περάσει
μέσα από κατακόκκινους δρόμους,
από σημαίες και αίματα,
τεντωμένες φλέβες,
-από ζητωκραυγές-,
θα κοκκινίσουν και τα πρόσωπα
όσων ζήσουν.
---
Στο αίμα βάφονται οι δρόμοι,
αναρωτιούνται οι γειτόνοι
ποια μάνα σήμερα θα κλάψει
πόσους η γειτονιά θα θάψει.
Δεκαοκτώ Γενάρηδες η Ελένη
για λευτεριά κι' αυτή πεθαίνει.
Ο Μάνος της οδοντιατρικής
σε μια γωνιά της Αττικής
ένα πινέλο κράταγιε στο χέρι
στη μάνα ποιος θα πάει χαμπέρι.
Το Μαράκι στα Χαυτεία
είναι πεσμένο,
το' να του πόδι γαζωμένο.
Φωτιά ξερνάει το θεριό,
την πόλη έκανε χωριό
που' χουνε φύγει μετανάστες.
Δεν ήτανε ήττα αυτή παιδιά
κι' αν κόψαν μερικά κλαδιά
τα δέντρα πάλι θα φουντώσουν,
τη νίκη για καρπό θα δώσουν.
Κι' όλοι ένα.
Πιασμένοι χέρι χέρι
της λευτεριάς θα γίνει ταίρι,
μέρες καλύτερες θα δούμε.
Εμπρός-εμπρός ν' αγωνιστούμε.
---
Έλα αύριο, 2900 καθαρά και το Ι.Κ.Α σου.
Με τους εργάτες μου γίνομαι φίλος.
Το δωμάτιο το' δες, εδώ δεν φτάνει θόρυβος.
1250 το νοίκι κι' ένα να τρέχει,
500 τα μεσιτικά μου και πάρε το κλειδί.
"Τακτοποιείστε το λογαριασμό σας
επειγόντως κύριε.
Κοινόχρηστα 142, νερό 401, ηλεκτρικό 575.
Ευχαριστώ.
Μετά τιμής".
Τι είναι αυτό πάλι Λευτέρη?
-Μπα' τίποτα, βρε γυναίκα
βαλε λίγο μουσική σε παρακαλώ.
-Ελληνικέ λαέ, όλοι ενωμένοι θα...
Μπουμ! Μπουμ! Κρακ! Ντιν! Κρρρ....
---
Σπαθοφόρητοι κύριοι
με συρήτια και άσπρα γάντια,
σε σας η αβροσύνη
καταφύγιο βρίσκει
στα κεφάλια σας.
Χαριτόβρετοι κύριοι,
εσείς που αναφωνείτε
ΖΗΤΩ στα πρόσωπα,
άσχετοι της παραγωγής
συχνά το πρώτο μυστρί
σε χέρια δικά σας κρατιέται.
Το ρόλο του εθνοσωτήρα
θεατρίνοι συχνά τον παίζετε
σκορπώντας το θάνατο
και τον τρόμο,
στο λαό που σιχαίνεται
και τις στολές σας ακόμα,
βδέλλες της οικονομίας,
τυχοδιώκτες, καραβανάδες,
λιποτάχτες της παραγωγής,
γρανάζια σκοταδισμού,
φίδια της μνήμης μας,
πατημένες γάτες στα μάτια μας.
---
Άοπλη πλειοψηφία
δε χωρά η λευτεριά
εκεί που λείπει
το ντουφέκι.
Αποκύρηξε την ουτοπία,
στρατολόγα
την απέραντη σοδειά του μίσους
και θα κατέβη λευτεριά
για να σε στεφανώσει.
--
Τη νύχτα ξεγλιστρά
το καθήκον
απ' το καντράν των χαφιέδων.
Οι τοίχοι αναγγέλλουν
τον ερχομό του ξεσηκωμού
φορτωμένοι
ανθοδέσμες από συνθήματα.
Την αλλαγή των εποχών
τη γνωρίζεις
από την αισιοδοξία
η την απαισιοδοξία.
---
Γοργοπετάξτε, αγεροδιάβατες συνειδήσεις
στο σκληρό του δίκιου αγώνα
το "σταλέν" μήνυμα μας.
Κι' η απουσία σας, χάσκοντας
βρήκε την ανταρσία
και τώρα μετράτε τους κάλυκες.
Για να νιώσουμε αλαφροί
σας κατηγορούμε
για αργοπορία.
--
Πράσινα απ' την οξείδωση,
μπρούτζινα κουτάλια
μπροστά στη σούπα μας.
Αστεροφόρητοι άρχοντες
με συρματοπλέγματα
πλέκουν νομοθετήματα.
Ανάλγητοι τυλίγονται οι πόθοι μας
στο κενό του χρόνου
περιμένοντας τη στιγμή του ξεδιπλώματος.
Οι στιγμές αφουγκράζονται
το σήμα της εκκίνησης.
---
Άμετρες συνειδήσεις
σφυροκοπούν την αδικία.
Τ' ασύμμετρα κυματίσματα
δεν φέρνουν τον κλειδωνισμό
στο σαπιοκάραβο
που κουβαλά τη βία.
---
Αμετάβλητοι του χρόνου
οι καταμόναχοι
μας οδηγούν μες σε χαοτική ξηρασία.
Στείρα τοιχοκολλήματα,
κίβδηλα σχήματα λόγου,
άνιφτα χέρια από δίκιο
μουλωχτά κρασπεδώνουν το διάβα μας.
Χορεύτρα μέρα, καταλύτρα της βίας,
προμηθεύτρα επιείκειας, οίκτου εκδίκηση,
φλόγινοι ταύροι οι πόθοι μας
σε προσμένουν.
---
Σαν θρυμματισμένα αγάλματα
χάσκουν τα πτώματα.
Ανοιξιάτικο λιόγερμα
ζωγραφίζει η πτώση μας
αποθανατίζοντας το πέρασμα μας.
Έναστρη νύχτα
πάνω σε άρμα
στέφανα νικητού χαίρει.
Συναγμένοι συνένοχοι
ασελγούν στα ιδανικά μας
γεννοβολώντας
μαρκαρισμένες μέρες
που τ' αχαμνό σουλούπι τους
καλύπτει στρατιωτική δύναμη.
Βορά στις χρυσωμένες τους δαγκάνες
κι' αυτή τούτη η ζωή μας.
--
Βρυχάται ο άνεμος.
Το νεογέννητο της ελαφίνας
σε έκσταση
μετατρέπει
την απόσταση ως το ξέφωτο.
Τα ίχνη του κεντώντας
σε σεντόνι κάτασπρο.
Μα ο κυνηγός θα ζωγραφίσει
με κουκίδες κόκκινες
τη μετατροπή της ύλης
από ενόργανη
σε ανόργανη.
---
Επεισόδιο της ιστορίας
η αντίφαση
κατοχή επιβάλλει
στο νόημα της ζωής μας.
Προϋποθέτει λευτεριά
λαέ η ευτυχία
κι' απ' το γκέτο μας
η σημαία της ελπίδας
ανεμίζοντας
σου δείχνει το δρόμο.
--
Πιστεύω στην ανώτερη μορφή της ύλης.
Πιστεύω στην αλλαγή που καρποφορεί
μέσα στο χρόνο.
Πιστεύω στον Μαρξ,
πιστεύω στον Λένιν,
πιστεύω στη δύναμη του εργάτη.
Πιστεύω στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης.
Πιστεύω στον αγώνα όσων έπεσαν
και όσων πέσουν για λευτεριά και ισότητα.
Πιστεύω στη δημιουργία
της πανανθρώπινης πατρίδας.
Πιστεύω στους ιδανικούς ανθρώπους
που θα γεννήσει ο κομμουνισμός.
---
Ο φόβος γεννά την πείνα,
η πείνα γεννά την ελπίδα,
η ελπίδα γεννά το θάρρος,
το θάρρος γεννά τη λευτεριά.
Η λευτεριά την ευτυχία,
η ευτυχία την ειρήνη,
η ειρήνη τον κομμουνισμό,
ο κομμουνισμός τον τέλειο άνθρωπο.
--
Χτες διαμαντοσταγόνες
στο αντανάκλασμα της ηλιομέρας
φορτωμένοι οι κλώνοι σου.
Σήμερα στης βίας το μηχανισμό
τα πλανισμένα σου κομμάτια
απ' τις σάρκες μας παίρνουν χρώμα.
Αύριο φτιαγμένο
απ' της πυρκαγιάς την εργασία το τέλος σου
θα ζωγραφίσει την ψυχή του βασανιστή μου.
---
Εσύ που σπιλώνεις το διάβα μας
με καρφωμένη την απουσία του "είναι" σου
στου "εγώ" σου το πέρασμα.
Εσύ που βήμα το βήμα
το χρόνο μετράς απόμερα.
Εσύ που πολλαπλασιάζεις την ευτυχία σου
με τ' αντικείμενα του χώρου σου.
Εσύ της νίκης μας σύμβολο
της ήττας μας επικριτής.
Για σε το μίσος μου
αναβλύζει πιότερο
παρά για τον εχθρό μου.
--
Τα σκέλια της άνοιξε η μαυρίλα
και το πλεόνασμα της αντιδύναμης
πρόσθετη καταπίεση αιτιολόγησε
στης ανελευθερίας τον τόπο.
Μηχανισμό περιστολής
στην αυτονομία της σκέψης
για τους αμφισβητίες.
Κι' οι ασπαστές της εκτροπής
σιδερώνουν την ανδριοσύνη
στους αντιρρησίες.
---
Στη μανταλωμένη εφτάπολη
θνητοφάγοι με λόγχες
καταλάγιασαν γλυκόλαλους ήχους.
Κάστες με βρώμικα χέρια
τα ιδανικά μας κούρσεψαν.
Η ανομία σ' επωμίδες θρονιάστηκε.
Ανεμπόδιστα η βία χορεύει
πάνω στα πτώματα.
Αλλειμένη η ντροπή
σαν σε φέτα ψωμιού
στις μέρες μας πάνω
το νόημα της ζωής μας οξείδωσε.
--
Τύραννε,
γκαβούς στο λογισμό
δω χάμου δεν θα' βρεις.
Ο λόγος σου φτιασιδωμένος από λέξεις,
γριά πουτάνα μας θυμίζει.
Η δουλοσύνη σου
πασχαλινό σφαχτάρι το μόχθο μας
στο μπεζαχτά του αφεντικού σου προσφέρει.
Άσπρο πάτο το ποτήρι της βίας
θα πιούμε
κι' εσύ θα μεθύσεις από φόβο.
---
Απόψε βρήκα ευκαιρία
γράφω στον τοίχο ελευθερία,
η χώρα είναι σκλαβωμένη
την κυβερνούν διεφθαρμένοι.
Ο φόβος πούσι έχει απλώσει
μα μπόρα είναι θα περάσει
και ο λαός μας θα ξεσπάσει.
Τη λευτεριά θα κατακτήσει
και στη ζωή θα ξαναχτίσει
κάθε του όνειρο κι' ελπίδα
για μία δίκαια πατρίδα.
--
ΤΥΡΡΑΝΟΣ
Πλυμένη με ξύδι
η νεκροκεφαλή του
γυαλίζει στον ήλιο
κι' απ' τις τρύπες των ματιών
δεν ξεχωρίζει η νύχτα
απ' τη ψυχή του.
Τρόμου γέννημα το πέρασμα του
απ' τη ζωή,
στα χέρια μαθητευόμενου γιατρού τώρα
το καύκαλο του
σταχτοθήκη θα γίνει.
ΞΕΝΕ
Τι κι' αν ο ήλιος
τη χώρα μου λούζει,
τι κι' αν οι θάλασσες
χάδια αφειδώς της χαρίζουν.
Πατρίδα μου τα γεμάτα
καταχνιά πρόσωπα,
άδεια από χαρά,
που στο απλανές βλέμμα μας
καθρεφτίζεται η σκλαβιά.
Υγρές φυλακές και ξερονήσια
που βλοσυροί κουμπουροφόφοι
πασσαλώνουν τους πόθους μας
σιμά στο θάνατο.
--
Χασομέρια της ιστορίας
καταπού φυσά ο άνεμος
τα τοιχοκολλήματα σας σέρνει.
Λεκιάζοντας τις μέρες μας
από το αίμα που κρύβεται
πίσω απ' αυτές.
Κι' η μπόχα του "εγώ" σας
αναδύεται
προκαλώντας μας την απέχθεια.
Απτόητες οι ελπίδες μας
στου λεπτοδείκτη τη ράχη
καλπάζουν ν' αληθέψουν
τις προθέσεις της ιστορίας.
---
Ονειρεύομαι τη δύναμη του ανθρώπου
σαν αγέρι που ξεριζώνει
μες την άγρια νύχτα
κάθε τι το ανέλπιδο,
χαρίζοντας μας
γυμνό από τα συρματοπλέγματα
το λαχταριστό κορμί της ζωής.
--
Αναδυομένη γενιά,
γενιά πρωτομαγιάτικη,
φεγγαροβόλισμα ανθρωπιάς
φορτωμένη καθαρμό,
ατιθάσευτη στους πλανερούς,
αμύητη στο άδικο,
θεμελιώτρια της απότατης πραγματικότητας,
στολίστρα της ζωής,
σεβάσμια γενιά,
στα τρυφερά σου χρόνια
ανθίζει η αλλαγή.
--
Αρχομανής,
στο δρόμο της άρνησης
στρατολογά ομοιόματα.
Στο σταυροδρόμι της απολυταρχίας
δραχμοφάγοι σουλατσάρουν
με κονκάρδες του Καίσαρα.
Όποιοι σφιχτή γροθιά
τα χείλη δεν έχουν,
δεμάτι σανό σ' υγρή αποθήκη.
---
Απρόσφορες διασπάσεις
ξεστρατίζουν τους στόχους
κι' η καταστολή της εναντίωσης
κυνικά επιβάλλει σιωπή.
Αδηφάγα τ' αλλόκοτα τέρατα
με κυρίαρχα χέρια γεμάτα κεραυνούς
ξεριζώνουν ανθοβολόνες
από όνειρα και πόθους.
--
Το πέρασμα μου
19 Νοέμβρηδες,
το όνομα μου
τάφος νούμερο 41.
Τα χαρακτηριστικά μου
4 δόντια κούφια
και στην άκρη
του αριστερού μου ποδιού
έχει μείνει πετσί επάνω.
-Εγώ ακούω με το 48,
μετρώ 7 Γενάρηδες,
μου λείπουν 3 δάχτυλα
απ' το αριστερό μου χέρι
και το δεξί μου πόδι
απ' το γόνατο.
Είμαι τελείως ξέσαρκος.
Πες μου,
υπάρχει τρόπος να μετρήσουμε
το χρόνο στο σκοτάδι?
---
Δεν έχω όνομα που να θαμπώνει.
Ανάμεσα σας γυρνώ
γυμνός από στολίδια,
εργάτης ανειδίκευτος.
Ξέρω πως κάτω απ' το τυπικό χαμόγελο σας
μετράτε το ανάστημα σας.
Νικημένος περισσότερο από σας
διαβαίνω το καταμεσούρανο της ζωής μου
γνωρίζοντας καλύτερα από σας
πού χαρίζω τα χρόνια μου.
--
Αντίδρομα πορεύεται το "εγώ" με το "εμείς",
στο "εγώ" ο φόβος δεν αλλιώνει το σφυγμό,
στο "εμείς" ο πόνος τεντώνει τις φλέβες.
Κτηματίες της ανθρωπιάς
μ' ατόφιους χαρακτήρες,
μ' ολόμεστους λογισμούς
φορτωμένοι συνειδητή δραστηριότητα
ορθώνετε αντρίκια το "εμείς"
στον αγώνα της λευτεριάς.
Στοιβαγμένες οι επιθυμίες του "εγώ"
στης εξουσίας τον ποδόγυρο,
το νόημα της ύπαρξης του
πλανιέται ρουτινιάρικα
γύρω απ' τη σάρκα του.
---
Μπουρλότο στη σιωπή θέλω να βάλω,
ο αντίλαλος ερημοτόπια να τραντάξει,
να τιναχτούν ταφόπετρες,
να βγει η αντρειοσύνη.
--
Πίσω από κατάκλειστες πόρτες
ντύθηκε εξουσία ο αγροίκος
και ρέφαρε
γεμίζοντας τις τσέπες του
επίσημες μέρες.
Πουλώντας τη συνείδηση τους
με μετοχές οι βολικοί
κουβαλούν τις επιδιώξεις τους.
Κουφοί στην κραυγή μας οι υποταχτικοί
στο κατειλημμένο από στολές θέρετρο
τη σιωπή τους ενέχυρο.
Μα δικαίωμα στη σιωπή
μόνο οι νεκροί έχουν.
---
Γεννιέμαι εκεί που υπάρχει ελευθερία.
Τρέφομαι απ' αυτή,
μεγαλώνω με τη δικαιοσύνη
και πεθαίνω με την τυραννία.
Το όνομα μου "εμείς".
--
Φύσα της λευτεριάς αγέρι,
χαράς μυνήματα θα φέρει,
αντάρτες βγήκαν στα βουνά,
τον τύραννο δεν προσκυνάν.
Ζήτω στη λεβεντογενιά
αντιλαλεί η γειτονιά,
τα νιάτα φεύγουν απ' την πόλη,
αντάρτες θε να γίνουν όλοι.
Γάργαρο δίκιο καταρράκτης,
τουφέκι μίσος και αντάρτης,
ο γέρος δίνει την ευχή του
νίκη να στεφανώσει το παιδί του.
Φωτιά ξερνάει το θεριό,
η πόλη μοιάζει με χωριό
που' ναι ζωσμένο από βουνά
μ' αντάρτη που δεν προσκυνά.
---
Χθες καρτερούσα το σήμερα,
σήμερα καρτερώ το αύριο,
πάντα προσδοκώ τη μέρα που θ' ανατείλει
ανεμίζοντας τους πόθους μου
μια κόκκινη σημαία.
--
Να' μαι λοιπόν! Ήρθα!
Οδηγητής μου η φήμη σου,
η επιθυμία να γνωρίσω
τη διαλεγμένη των βλεμμάτων
που πάνω της κυλούσαν,
σαν τον ιδρώτα
που κολλά το ρούχο στο σώμα,
μ' έσπρωξε κοντά σου
κι' είδα
μες απ' το μάτι του λογισμού
την ανυπαρξία σου.
---
Την ενδόμυχη σκέψη λαέ
ζωγραφίζω στο καύκαλο μιας αχοιβάδας
να φυλαχτεί βαθειά μέσα στο χρόνο.
Μακριά απ' του ολέθρου την πνοή
που ορθώνεται γύρω μας.
Το Ναγκασάκι, η Χιροσίμα,
με τρομάζουν.
Απολίθωμα ίσως τη γη βρουν
μετά από χιλιάδες
ή και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια
όντα με λογισμό
να μάθουν ότι τρελοί
την κυβερνούσαν.
--
Φανταστικά αγάλματα
κρυμμένα βαθειά στην καρδιά μου
σχεδιάζονται απ' τους πόθους μου.
Η λευτεριά με τη μορφή του Γκουεβάρα,
γλυκό κρασί διασχίζει τις φλέβες μου.
---
ΝΟΣΟΚΟΜΑ
Μέσα σε δωμάτια γυμνά από υγεία
λευκοντυμένες κατάφορτες ελπίδες,
την ανημποριά του μεροκαματιάρη
με επιδέσμους αιματόβρεχτους να παίρνεις.
Τα μάτια σου γεμάτα στοργή,
διασταυρωμένα με βλέμματα
που μοιάζουν χέρια ζητιάνου
τη θέληση σου ξεχειλίζουν,
χυμούς υγείας.
Σκαμμένα μάγουλα
γεμάτα οδύνη
κλεισμένα σε δωμάτια
γεμάτα φαρμακίλα,
πάνω απ' όλες τις χαρές
είναι αυτό που τους χαρίζεις.
--
Χέρσα χωράφια οι πόθοι του λαού
χωρίς μπροστάρηδες ικανούς.
Τρίδυμες μέρες το χθες,
το σήμερα και τ' αύριο θε να' ναι.
Αυτά είπε η προφήτρα γενιά
που έρχεται.
---
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Δημοκρατία
κάθε λατρεία
και κάθε νίκη
σε σένα ανήκει.
--
21 η Απριλίου 1967
Ο ενόπλης με πορεία αρμάτων
της τάξης μου το χώρο κατέβαλε.
Εν αρχή συλλήψεις
ενταγμένων στα κοινά εποίησε.
Κατόπιν την ανοχή και το φόβο επέβαλε.
Σμίγει η βία με τ' άδικο ενάντια μας.
Ο αλληλέγγυος τόπο και όνομα αλλάζει.
Σπέρνοντας ένα καλύτερο αύριο.
Πρησμένο στάρι το δάκρυ της μάνας
πάνω στα κόκκινα τριαντάφυλλα
που σκεπάζουν το γιο της.
Η φωνή μας γίνεται ψίθυρος
κι' ο φίλος μας άγνωστος.
---
ΑΗΔΙΑ
Σα σιχαμένα ερπετά
το μάτι κάτω σας πετά
και σας χτυπά και σας πατά
και σαν απάτη σε σκατά
την αίσθηση του δίνετε
κι' η αηδία γκριμάτσα γίνεται.
Γκλομποφόροι για σας το γράφω
μέρα τη μέρα ανοίγω τάφο
όχι για με για θα υπάρχω,
-είμαι το φως, είμ' η αλήθεια
μ' έχουν οι άνθρωποι στα στήθια-
αλλά για σας.
Το υπογράφω
ΛΑΟΣ.
--
ΝΟΕΜΒΡΗΣ 17
Νιάτα,
καλόγνωμα νιάτα
η παρουσία σας στους δρόμους
γεννοβολούσε ελπίδες.
Ανοιξιάτικα τιτιβίσματα τα μηνύματα σας
στις καρδιές των αδούλωτων
ρίγη σκορπούσαν.
Και ο θάνατος πέρασε
με τη μορφή του φθινοπώρου,
πορφυρώνοντας τις στεγνωμένες σας ανάσες
εκεί που κάποτε θα γίνεται γιορτή.
---
Η γενιά μου
δειλινού μπουκιά πρωτόφαγε
και το μαύρο καρβέλι της νύχτας το μπούχτισε,
κακότυχη μα όχι στείρα,
θα ξεκολλήσει το χαλκά που τη δένει μ' αυτή.
Και θα λιαστεί στης αμμουδιάς το δίκιο.
--
ΠΟΛΕΜΟΣ (για το
Βιετνάμ)
Πολλά παιδιά,
ξερά κλαδιά
πεσμένα στη γη
βρίσκει η αυγή.
Σαν 'ρθει το βράδυ
θανάτου χάδι
σκορπά γαλήνη
μας την οδύνη.
Τοπίο σελήνης
τα μάτια σαν κλείνεις,
του πολέμου η μορφή
στο νου σου θα 'ρθει.
---
Δειλές κινήσεις
φιμωμένων στα καπηλειά,
με το τραγούδι αλαφρώνουν
την αθλιότητα τους,
και το κρασί φανταστικές ελευθερίες
τους χαρίζει.
Την πίστη τους αρπάζει ο φόβος
σαν η μνήμη τους
αγγίξει κλειδωμένο σύντροφο.
Ηλιόλουστη λευτεριά
στις μαβιές μας μέρες,
ανταύγειες κι' αντανακλάσεις
απ' το φως σου ονειρευόμαστε.
---
Παρθένας νύχτας άγγιγμα,
μαστοί ξέχειλοι γάλα,
πέτρωσαν στα στήθια οι πόθοι.
Τρεμουλιάζοντας
μέσα στον άνεμο της ανημποριάς
η οργή πλημμυρίζει.
Κόκκινο βελούδο ο ψίθυρος
χαϊδεύει την ακοή μας.
Οι επωμίδες πιότερο μοιάζουν
ασάλευτες σκουριασμένες ράγες
μέσα στο χρόνο.
Ολόγυρα μας σπέρνουν καυχησιές
χοντρόπετσοι,
πονοφορτώστρες σκορπούν ανατριχίλα
όπου φανεί ελπίδα.
Μ' ανέγγιχτες
οι ελπίδες μας σπιθοβολούν.
Ακριβοθώρητη λευτεριά
στο όνομα σου υπόσχομαι,
σαν άτομο, σαν ομάδα,
σαν λαός για σένα αγωνίζομαι.
ΑΠΟΙΚΟΣ
Τα σύνορα που σκεπάζει η σημαία σου
κάστρο που σκεπάζει υποκριτές,
χυδαίους, αισχρούς, ανέντιμους,
ποταπούς καταπιεστές.
Κάστρο πολιορκημένο
κι' απ' τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Του συμβόλου σου τα νύχια
η πολιτική σου
στις σάρκες των λαών.
Με βδελυγμία σ' αποστρέφομαι
προσπαθώντας να διώξω
τα μπολιασμένα σου κομμάτια
απ' τη χώρα μου.
---
Όσοι στο μεροκάματο δεμένοι,
εργατες, διανοούμενοι, αδικημένοι,
όλοι μας ας ξεσηκωθούμε
τον ήλιο της ζωής να δούμε.
Οι πόθοι μας ας γίνουν πράξεις
για να γκρεμίσουμε τις τάξεις
που μας χωρίζουν σε κατηγορίες
και μας στερούν τις βασικές ελευθερίες.
Εμείς τη γη ποτίζουμε
με ιδρώτα και αίμα
κι' άλλοι σε θρόνους κάθονται
με σμαραγδένιο στέμμα.
Κι΄απολαμβάνουν
τις χαρές,
τον
κόπο το δικό μας
και
φυλακίζουνε συχνά
τον
κάθε σύντροφό μας.
---
Ήσουν παιδί,
όταν το πρώτο
σου χαλασμνο δόντι
στο χέρι κρατούσες.
Αργότερα,
ένα-ένα,
απ' τα χέρια σου
περνούσαν τα δόντια σου.
Μια μέρα,
χρόνια αργότερα,
η σπασμένη σου μασέλα
το ακροατήριο σου
ξάφνιασε.
(για στρατοδίκη που του έπεσε
και του' σπασε η μασέλα απ' τις φωνές
στην αγόρευση του, εν έτη 1968).
--
Σβάρνα η βία
πήρε τα ιδανικά μας.
Άσαρκα κουφάρια
αντάμα στη σιωπή
ή στους ερειπωμένους δρόμους
της εξαγοράς τα θέλησε.
Κι' η θέληση μας
μυριόλαλη κυμάτισε,
τις μελλούμενες μέρες
χαιρετίζει..
